Mas des bressades

In het verleden stond deze wijn op de kaart bij De Librije, het sterrenrestaurant van Jonnie en Thérèse Boer.  Thérèse is vinoloog en tevens sommelier in haar eigen restaurant. Zij heeft verstand van wijn, zal ik maar zeggen. Dus áls deze Leading Lady haar gasten een bepaalde fles  aanbiedt, zou ik haar blindelings durven volgen.

Helaas verkeer ik niet in de riante positie dat Thérèse mij regelmatig mag adviseren. Dus is de verrassing extra groot als ik op een mooie dag, snuffelend tussen flesjes van allerhande soort, op het bijbehorende krijtbord bij deze costiéres de Nimes de aanlokkelijke tekst lees: wordt geschonken bij De Librije!

Kijk, dan gaat elk mens met maar een beetje aangeboren nieuwsgierigheid, voor De Bijl. Kopen dus. Nee, niet meteen een heel dozijn, gewoon één flesje. Om te proberen. Want naast een nieuwsgierige blijf ik ook liefst een heel kritische koper. Geen (grote) impulsaankopen, veel wikken en wegen, onderwijl almaar vragen stellend aan mezelf. Wil ik dit? Kan ik dit? Word ik er gelukkiger van? Geeft het gemak of juist ongemak?

Enfin, da’s een fundamenteel andere discussie. Ik had het over deze Mas des bressades 2010. Costières de Nîmes is één van de warmste plaatsen van Frankrijk.  De mistral heeft er vrij spel en droogte kan een probleem zijn voor de rijping van de druiven. De bodem verschilt van zanderig tot rode klei en dichte kalk en is bedekt met kiezelstenen. Wijnmaker Henri Marès maakt deze rode wijn van 55% grenache en45% syrah druiven. In zijn wijnen is de koele frisheid bewaard gebleven terwijl het fruit prachtig rijp is. Dit komt doordat diep in de grond voldoende vocht zit, zodat de wijnstok ondanks langdurige hitte zijn rijpingsproces niet blokkeert

Gisteren heb ik deze Mas des Bressades geopend en geproefd. Een wijn met een donkerrode kleur. Smaken van donkere chocolade en geconcentreerd bessensap. Omdat De Man en ik de laatste tijd overwegend Nieuwe Wereld dronken, moesten we misschien weer even wennen aan het duidelijk Franse karakter. Complex met duidelijke tannines, hoewel niet erg overheersend.  Nog een jaartje of twee laten liggen, had geen kwaad gekund. Maar het was die beroemde nieuwsgierigheid die kwam, zag en overwon. Naarmate de bodem van onze glaasjes in zicht kwam, kregen we meer en meer waardering voor dit kostelijke vocht. Hapsap op zijn best!