Pure verwennerij

 

Verwennen. Ik hoor het haar zeggen, als ik mijn allereerste afspraak met haar maak. Pas als ik weer buiten sta, dringt de werkelijke betekenis van het woord tot me door. Ik voel een frons ontstaan, terwijl ik de letters nogmaals uitvoerig langs mijn gehemelte laat walsen. V-e-r-w-e-n-n ..... jezus, ik zal toch wel een bonafide salon uitgezocht hebben? Zonder bijbedoelingen en zo? Voor een mens het weet zit je tegenwoordig in de meest onverkwikkelijke zaken gewikkeld.

Gelukkig kan de vriendin met de appeltjesfrisse teint en perfect gestileerde wenkbrauwen me geruststellen. Vakjargon, zegt ze. Niets aan de hand. Geef je eraan over. Het is echt heerlijk. Op de dag des oordeels begeef ik me echter toch nog enigszins twijfelachtig  richting De Salon. Vooralsnog houd ik me vast aan het idee dat dit, in tegenstelling tot een tandartsbezoek, in ieder geval geen pijn gaat doen. Schoonheid. Mooi maken. Revitaliseren. Egaliseren. Dat soort termen kunnen toch niet anders bedoeld zijn dan om het gestage aftakelingsproces dat zich na de postmenopauze zich steeds duidelijker weet te manifesteren, in te dammen?

Met vaardige handen doet de verwenmevrouw een wit met roze hartjes versierd, elastieken bandje in mijn haar. Onmiddellijk begin ik verdacht veel op een Fifi-hondje te lijken. Met verbazing aanschouw ik de immense collectie potjes en tubetjes op het tafeltje naast me. Zit hier mijn jeugdige uitstraling in verstopt? Dan begint het echte werk. Eerst ga ik uw huid intensief reinigen, hoor ik. Stiekem voel ik aan mijn wang, zouden er nog zeepresten van vanmorgen zijn achtergebleven? De vingers van de verwenmevrouw trippelen daarna vrolijke dansjes langs alle dieptelijntjes. Rimpels mag ik niet zeggen van mijn welgevormde en keurig gemake-upte vriendin. Klinkt veel te negatief. En negativiteit laat het lichaam nog sneller degenereren. Intussen wordt er aan mijn hoofd flink gereinigd, geëpileerd, gescrubd en gemasseerd. Langzaam begin ik te ontspannen. Jeuhhhh, best fijn eigenlijk, dat gerommel aan je huid, terwijl je niets kunt doen. Ik zak weg in een tijdloos vacuüm.
 
Aaaaauuuuuwwwww! Hellup, wat gebeurt er? Dit is het minst leuke onderdeel van de behandeling, hoor ik een stem achter me zeggen. Met een naaldje prik ik eerst de huid rondom de gerstekorrels open en daarna druk ik ze met een soort van lepeltje eruit. Godallejezus, ik moet moeite doen om het gereedschap niet uit haar handen te trekken. Zat ik hier niet om verwend te worden? Voor ik iets kan zeggen over het onverwachte ongemak, wordt er een weldadig aanvoelende laag over mijn gezicht uitgespreid. Dit moet even inwerken, zegt de mevrouw met de wriemelvingertjes. In de tussentijd scrub ik uw handen en masseer deze. Het wegzakken voltrekt zich steeds sneller. En dieper ook.

 Als ik thuiskom zie ik tot mijn grote ontzetting dat het aanrecht veel weg heeft van een witbesneeuwd maandlandschap. De Man staat ervoor. Tot aan zijn ellebogen met een lap deeg in de weer. We eten pizza, roept hij duidelijk tevreden met zijn keuze voor de maaltijd.

Ik ben nog te druk bezig met het verwerken van de aanblik van zoveel chaos en geef vijf seconden te laat antwoord. Hij draait zich om. Aan de stand van zijn wenkbrauwen zie ik dat hij vreselijk veel moeite doet zich iets te herinneren. Dan herpakt hij zich, spoedt zich in mijn richting en bestudeert mijn gezicht met een onderzoekende blik. Het lijkt alsof je zojuist een uur in een storm met windkracht 10 hebt gelopen, luidt het eindoordeel. Dat bevalt me eigenlijk wel. Het had vele malen erger gekund.

In de veilige ruimte van de badkamer bekijk ik het resultaat. De wonderkristallen hebben inderdaad de grauwsluier van mijn gezicht weten te halen. Hoest mogelijk. Niet dat ik me plotseling een begeerlijke twintigjarige voel, maar een glad huidje doet wel wonderen voor je gevoel van eigenwaarde dat aardig gedateerd begint te raken. In mijn nopjes keer ik dan ook terug naar de huiskamer, alwaar de Man muziek aan het organiseren is via de Ipad. Verhip, het aanrecht ziet er plotseling ook weer spic en span uit. Uit de oven komt een aangename geur van vers deeg en oregano. Die tempranillo of liever sauvignon blanc, informeert mijn liefhebbende huisgenoot, terwijl hij de kussens van de bank nog eens opschikt. Opeens valt het me op hoe keurig de tafel gedekt is. Zonder kaarsen, dat wel. Kijk, een mens dient wel realistisch te blijven na 35 jaar samen-zijn. Romantische dineetjes horen daar niet meer bij. Net zomin als de wilde nachten die erop volgden.

Ervoor in de plaats krijg ik mijn favoriete wijntje ingeschonken en wordt er een enorme pizza voor mijn neus gezet, rijkelijk belegd met tomaat, aubergine, paprika, champignons, tonijn, olijven en mozzarella. Verder op tafel een gemengde salade met rucola, tomaten, venkel en pijnboompitten. dat wordt genieten in het kwadraat. Niemand beter als mijn eigen teerbeminde weet hoe ik écht verwend wil worden. En daar komt geen tubetje, flesje of potje aan te pas.